“NE BİR SU VAR, NE TUVALET VAR”

“Kardeşimi ben büyüttüm. Annemle babam çalışıyordu. Hiçbir zaman çocuk olmadım ben. Keşke o kadar çabuk büyümeseydim. Ben yedi yaşında büyüdüm.

Denizli’ye taşındığımızda beş yaşındaydım, bakıcı bakıcı geziyorduk annemle babam çalıştığı için. Bir gün bakıcının kızı, kardeşimin gözüne yanan bir çubuk soktu. Kadın zaten bizi dövüyordu ve odaya kilitliyordu.

Şu an o yıllarımla barıştım ama aklıma gelen ilk şey kardeşime zarar verilmiş olması, birinin beni dövmesi, kardeşimi dövmesi ve kilitliyor.

Ne bir su var, ne tuvalet var ve seni bırakıp gezmeye gidiyor. İnsanca bir davranış değil, korkunç. Hatırladığım en kötü anım bu.”

“ANNEME DAYAKLARI VE AÇLIĞI ANLATTIM”

Annesinin çözümsüz kaldığını belirten Melek Mosso, Anneme “Ben ‘Süleyman’a bakarım, bizi çok dövüyor, aç bırakıyor’ dedim. Annem çok ağladı, çok üzüldü.

Ne yapacağını bilemedi, imkansızlıklar var. Annemin iki çocuğu var, işe gitmek zorunda. Annem de ‘Tamam’ dedi, beni en çok büyüten şeylerden biri işte.

Kadın çözümsüzlüğün içinde, akrabalara koşuyor, akrabalar bize bakmıyor, komşu ‘Ben bakamam’ diyor. Ben evde kardeşime bakmaya başladım” ifadelerini kullandı.

“10 YAŞINDA KADIN OLDUM, ANNE OLDUM”

Yedi yaşında kardeşine bakan kız, sonra evi temizlemeye başladı, sonra yemek yapmaya başladı; kardeşi hasta olduğunda bakıyor, dışarıda olduğunda arayıp buluyor.

“Hatırladığım şeyler çok ama bazılarını hatırlamak istemediğim için hafızamdan silmişim. 10 yaşında kadındım ben, çocuk değildim! 10 yaşında kadın oldum, anne oldum.

Çocukluğumun travmalarını sonradan tamir etmeye çalıştım, hâlâ çalışıyorum, kırık dökük; yaraları var. Herkesin olduğu kadar ama benimki daha zordu.”

Kaynak: www.magazinkolik.com / www.magazinci.com - 02.05.2023